De gemeente zijn we samen, die uitspraak is niet van mij maar van de fractievoorzitter van de VVD. Natuurlijk zijn we bestuur, college, oppositie, coalitie, burgemeester, maar vooral zijn we allemaal inwoners van deze gemeente. Waar we allemaal prettig, veilig en gelukkig willen wonen. Waar we deel kunnen nemen aan de samenleving. Waar we geholpen worden als we vallen, letterlijk of figuurlijk. En dat doen we samen.

In deze kadernota staat weer een heleboel moois wat we de komende jaren gaan doen en daar zijn we blij mee, maar we missen toch nog wel dingen en vooral ook het verband tussen alle mensen. De actiepunten zijn in keurige hokjes geplaatst en die worden hopelijk kordaat opgepakt. Maar wat nu als je niet in zo’n hokje past, krijg jij dan geen hulp? Word je dan wel gezien in deze gemeente? Of als er een hokje leeggemaakt is loopt er dan niet ergens anders eentje vol?

Enkele voorbeelden: de gesprekken met bijstandsgerechtigden om te zien of zij wel alle hulp krijgen die nodig is zijn fijn, maar wat doen we met de mensen die daar net buiten vallen. Denk daarbij aan mensen met alleen AOW of een klein pensioentje. Deze vragen niet zo snel om hulp, maar kunnen dit soort gesprekken ook zeker gebruiken. Denk daarbij ook aan wat er gebeurt als we bijvoorbeeld een aantal jongeren woningen bouwen en we daarvoor een wijkgebouw moeten sluiten, het hokje woningnood wat leger wordt, maar het hokje eenzaamheid weer wat voller.  Of als we een grote hoeveelheid sociale woningen bouwen dan stroomt het hokje bereikbaarheid over.

Ook is het soms zo dat als je een hokje leeg wil maken je ook naar de andere hokjes moet kijken. Je kunt het hokje Eenzaamheid niet leeg krijgen als je het hokje Armoede niet aanpakt. Mensen die schulden hebben, of de verwarming niet aan doen, nodigen niemand uit. Als je geen cadeautje kan kopen dan kan jouw kind niet naar een verjaardag. Als je geen fiets hebt kun je niet met je vrienden naar de Vlietlanden om te zwemmen en dat is nu dus nog de enige plek waar je buiten kan zwemmen (en laten we die nou toch zo open mogelijk houden). Ook voor mentale problemen, jeugdzorg zul je het hokje Armoede stevig moeten aanpakken. We kijken dan ook uit naar het nieuwe Armoedebeleid, want dat moet en kan anders

Of zit je in een vergeten hokje, Ouderen. We zijn een sterk vergrijzende gemeente, maar we hebben geen ouderenbeleid. Die zien we alleen terugkomen als er ergens een probleem ontstaat, door bijvoorbeeld digitalisering.

Maar soms moet je ook uit je hokje breken. Mensen met een beperking zitten vaak keurig in het hokje toegankelijkheid en daar werken we hard aan, maar we moeten dit meenemen met alle beslissingen. Als ik een pilot deelscooters doe, dan is dat op papier leuk, maar wat doet dat met onze stoepen. Als we een markering voor slechtzienden neer leggen, is er dan wel ruimte voor iemand met een rollator of ontstaat daar juist struikel gevaar. Waarom is de staat van ons stoepen überhaupt zo slecht. Deze laatste dingen moeten we echt samen doen, want als we dit niet melden weet de gemeente vaak niet dat dit een probleem is. Dus loop je misschien wel letterlijk ergens tegen aan, meldt dat op de site van de gemeente en niet op sociale media, want ambtenaren hebben ook een gewoon leven.

Over dat laatste gesproken, al die mooie plannen, is daar wel capaciteit voor? We hebben nu gelukkig extra BOA’s, maar hopelijk gaan we hier verder nog extra aandacht voor hebben. De Flexpool zal al helpen, maar we hebben structureel ook meer ambtenaren nodig.

Ook wil ik extra aandacht vragen voor dat onzichtbare hokje Mentale Gezondheid. Zoals mijn collega raadslid Danique de Prez gisteren in haar prachtige maidenspeech vertelde moet iedereen wel iemand kennen met een probleem op dit gebied, of misschien ben je dit zelf wel. De wachttijden voor hulp zijn lang, maar vraag hulp en zorg voor elkaar.

Voor het college heb ik dan ook geen motie op dit gebied, maar slechts de vraag om te kijken naar het brede perspectief. Wat zijn de gevolgen van onze beslissingen voor de hele gemeente en juist goed te luisteren naar de zachte stemmen in de gemeente die we te lang niet gehoord of niets gevraagd hebben.